Koalicja 2.0

Gdy Andrzej Lepper po raz pierwszy wszedł do rządu, w poświęconej temu emocjonującemu wydarzeniu notce zastanawiałem się, czy przewodniczący Samoobrony zostanie kanibalem koalicji, którą właśnie utworzył. Niestety, porównanie go do Hannibala Lectera (nie tylko dzięki uderzającemu podobieństwu fizjonomii i nazwiska) okazało się trafne. Lepper wywrócił koalicję zaledwie po kilku miesiącach bycia wicepremierem. Prowadzenie przez niego kampanii wyborczej, na którą składały się m.in. nieodpowiedzialne gry budżetem, były dla Jarosława Kaczyńskiego nie do zaakceptowania.

Wyrzucając Leppera z rządu Kaczyński przecenił jednak swe siły odnośnie możliwości zbudowania większości sejmowej bez udziału Samoobrony (rozumianej jako partia). Weksle, jakie podpisali posłowie tego ugrupowania, okazały się silnym powrozem utrzymującym ich w szeregach tej partii. Z kolei PSL nie dał PiS-owi nawet cienia szans, że wraz z LPR i kilkunastoma uciekinierami z Samoobrony zawiąże większościową koalicję. Takiego obrotu sprawy nie spodziewał się zapewne Jarosław Kaczyński, bo zarówno niechęć PSL do wspólnych rządów z PiS, jak i brak migracji posłów Samoobrony w obliczu przedterminowych wyborów jeśli tego nie zrobią, było na zdrowy rozum nieracjonalne. PSL jest przecież najprawdopodobniej ostatnią kadencję w parlamencie a i Samoobrona w sondażach traci raczej poparcie. Wcześniejsze wybory byłyby dla tego pierwszego ugrupowania końcem obecności w głównym nurcie polityki, dla drugiego – utratą dużej części obecnego stanu posiadania (część posłów nie miałaby szans na reelekcję). Tego, że przyjdzie rozmawiać powtórnie z Samoobroną, reprezentowaną przez jej lidera, trudno się było zatem spodziewać.

Wspólny rząd z Samoobroną, zapewniającą po raz drugi sejmową większość, stał się jednak faktem. Zajadli przeciwnicy koalicji zarzucają liderom dwóch największych ugrupowań wchodzących w jej skład, że jeszcze kilkanaście dni temu skoczyli sobie niemal do gardeł, a teraz znowu współtworzą rząd. Przypomnijmy jednak, co tak naprawdę się stało. Kaczyński nazwał nieodpowiedzialne postępowanie Leppera warcholstwem, a Lepper wręczenie mu bez odpowiednich wyjaśnień dymisji – chamstwem. Po wspólnej prowokacji Renaty Beger i dziennikarzy TVN, ujawniającej kuchnię politycznych negocjacji, Kaczyński publicznie dorzucił, że PiS nigdy nie będzie już prowadzić rozmów z politykami o „wątpliwej proweniencji”. Z tego co wiem, liderzy obu partii przeprosili się już kilka dni po wypowiedzeniu wspomnianych słów, a w ostatnich negocjacjach PiS-Samoobrona-LPR posłanka Beger nie uczestniczyła. Gdyby było inaczej, na pewno.. obejrzelibyśmy to u Sekielskiego i Morozowskiego w „Teraz My”.

Czy zatem uprawnione jest stwierdzenie, że Jarosław Kaczyński „stracił twarz”, biorąc Leppera powtórnie do rządu? A słyszę to od kilku dni od swoich znajomych lokujących swoje polityczne sympatie po lewicowej (Centrolew) lub liberalnej (PO) stronie? Kaczyński stracił zapewne.. swój polityczny instynkt, który go do tej pory nie zawodził. Jednak, jak wspomniałem wcześniej, nieracjonalne (PSL) lub naznaczone panicznym strachem przed użyciem weksli (Samoobrona) postępowanie posłów trudno było przewidzieć. A już na pewno nie dało się przewidzieć prowokacji, która została manipulacyjnie rozdmuchana przez opozycję i nieprzychylne PiS-owi media do wielkiej afery. Choć z nie mającej merytorycznych podstaw „afery” nie zostało po kilku dniach nic poza rechotem gawiedzi, to jednak notowania Prawa i Sprawiedliwości spadły. Jeśli Jarosław Kaczyński liczył się po usunięciu Leppera z możliwością wcześniejszych wyborów, to przeprowadzenie ich akurat w tym momencie byłoby nierozsądne. Na własne życzenie PiS skazywałby się prawdopodobnie na bycie w sejmie przyszłej kadencji opozycją wobec rządu PO-SLD. Pomijając fakt, że do takiego rządu, choćby w świetle ujawnianych ostatnio działań spec-grupy pułkownika UOP Lesiaka, nie miałbym zaufania, trudno się dziwić Kaczyńskiemu, że dysponując demokratycznym mandatem dla swojej partii jeszcze na trzy lata, dał drugą szansę dla nowej-starej koalicji.

Pozostaje jeszcze pytanie, na ile okaże się ona stabilna. Myślę, że wbrew obawom, będzie ona trwalsza niż poprzednia. Pierwsza została moim zdaniem zbyt pochopnie zerwana, zarówno nieodpowiedzialnym działaniem Leppera, jak i zbyt emocjonalną reakcją Kaczyńskiego oraz przecenieniem przez tego ostatniego swoich politycznych sił sprawczych. Obaj liderzy wchodzą do wspólnej koalicji z doświadczeniem, pozwalającym im z jednej strony na lepszą ocenę tego, na co mogą sobie w jej ramach pozwolić a z drugiej - co są w stanie zdziałać w obecnym sejmie. Poobijane (ale bynajmniej nie "stracone") twarze powinny o tym przypominać..


Tagi: polityka; koalicja