Teraz My z Watergate

Jeszcze nigdy w polskiej polityce nie wylano tylu kubłów pomyj i nie rzucono tylu nie mających materialnych podstaw oskarżeń, co w ostatnich kilku dniach. Stało się to udziałem opozycji, korzystającej z tuby propagandowej, ale i aktywnego wsparcia przychylnych sobie mediów (głównie Gazety Wyborczej, TOK FM i TVN). Parafrazując Gazetę Wyborczą można powiedzieć, że mieliśmy do czynienia z prawdziwym spektaklem nienawiści. Dwa nagrania z ukrytej kamery, w których pisowscy ministrowie w nieskrępowany sposób prowadzili rozmowy z Renatą Beger nad zawiązaniem sejmowej większości, uznane zostały przez niektórych (mających jednak na ogół duży wpływ na kształtowanie opinii) za korupcję, w wersji light - za "korupcję polityczną", a PiS za ugrupowanie niczym nie różniące się od SLD (bodaj największa obelga, jaka mogła spotkać to pierwsze ugrupowanie). Nagrania przyrównano do afery Rywina, z tym że to skazana wyrokiem sądu za oszustwo wyborcze Renata Beger stała po jasnej, oświeconej stronie sceny politycznej, a PiS po tej ciemnej, bo trzymającej władzę. Begergate miało już nawet pogrzebać cały projekt IV RP.

Choć "salon" używał najcięższej amunicji, to znamienne jest, że już po paru dniach, które miały "wstrząsnąć Polską", z nadmuchanej afery niewiele zostało - pękła niczym bańka mydlana. Jakże groteskowo brzmią teraz, choć jeszcze trzy dni temu wydawały się groźne, apele liderów PO o natychmiastową dymisję rządu i samorozwiązanie parlamentu a także próby wyciągnięcia otumanionych ludzi na ulice. Okazało się, że choć salonowe autorytety na "taśmach prawdy" widziały korupcję, to eksperci nie związani z jedynie słusznym oglądem rzeczywistości - zaledwie negocjacje polityczne. Negocjacje, w których co prawda język może do salonowego nie należał, ale mające przez to posmak (dla ogółu widzów być może nieco za ostry) politycznej kuchni i prawnie całkowicie dozwolone. Więcej - gdyby takich rozmów nie można było prowadzić, oznaczałoby to, że rządzić nie mogą koalicje. Cóż bowiem się podczas takich rozmów oferuje, jeśli nie stanowiska w rządzie, czy miejsca na listach wyborczych. Zgadzam się z jednym - rozmowy prowadzono z kimś, kto nie miał ku temu kompetencji, jak również nie miał ich na to, aby zająć stanowisko sekretarza stanu w ministerstwie rolnictwa, co było przedmiotem negocjacji. Jak jednak wynika z zapisu rozmów, Adam Lipiński stwierdził wyraźnie, że Jarosław Kaczyński nie brał tego w ogóle pod uwagę.

Bodaj największą histerię wywołała propozycja dotycząca możliwości tymczasowego przejęcia przez Kancelarię Sejmu zobowiązań posłów Samoobrony, wynikających z podpisania przez nich weksli za używanie logo Związku Zawodowego Samoobrona w kampanii wyborczej. Nie jestem w stanie oczywiście przesądzić o tym, że wykupienie weksli byłoby tymczasowe, jak to optymistycznie założył Adam Lipiński. Byłoby to bowiem równoznaczne z wygraniem procesu, który by te weksle delegalizował, co zresztą jasno dał do zrozumienia, powołując się na opinię Zbigniewa Ziobry. Z tego co wiem, jest to możliwe, bo pod przykrywką opłaty za logo, weksle ukrywają inną, rzeczywistą czynność, a to jest mocna podstawa do ich obalenia (dywagacja te zostawmy jednak prawnikom). Mogę natomiast z całą pewnością stwierdzić, że utworzenie sławnego już funduszu wekslowego byłoby przedmiotem publicznej dyskusji, więc w samym fakcie ujawnienia tego pomysłu nie ma nic nadzwyczajnego, a już na pewno korupcyjnego. PiS awansem oberwał zatem za coś, co oczywiście chluby (i zapewne poparcia) by mu nie przyniosło, ale dzięki prowokacji TVN i Samoobrony oberwał podwójnie, z czego przynajmniej raz (za sam fakt "ujawnienia") niezasłużenie.

"Afera taśmowa" przyrównywana była przez niektórych komentatorów do znanej chyba wszystkim afery Watergate. Jak się jednak okazuje - znanej chyba tylko z samej nazwy. W Watergate dziennikarze (też dwóch) Washington Post ujawnili pozaprawne działania sztabu Nixona w kampanii prezydenckiej. Nomen omen - głównie chodziło o podsłuchy, które przez zwolenników Nixona miały zostać założone Demokratom. Efektem kolejnych publikacji Boba Woodwarda i Carla Bernsteina, których bazę stanowiły informacje z anonimowego źródła (wysokopostawionej osoby w prezydenckiej administracji, nazywanej przez dziennikarzy "Głębokim Gardłem"), było powołanie komisji senackiej i zmuszenie Nixona do dymisji.

Co mamy u nas? To.. dziennikarze zakładają podsłuchy. Nie byłoby w tym jednak nic zdrożnego (w końcu czwarta władza także w ten sposób kontroluje polityków), gdyby nie fakt, że Sekielski z Morozowskim opowiadają się po jednej ze stron sceny politycznej, organizując razem z nią prowokację przeciw innej. Dziennikarze przyznali się (prawdopodobnie ze strachu przed komisją śledczą), że sami zwrócili się z propozycja do władz Samoobrony o możliwość nagrania ich rozmów z politykami PiS. To tak, jakby Woodward i Bernstein w porozumieniu z Demokratami założyli podsłuch w ich pokojach w hotelu Watergate i nagrali ich rozmowy z członkami Komitetu Reelekcji Nixona. To by dopiero była "afera"..


Foto powyżej: Kompleks Watergate, w którym mieściła się siedziba sztabu wyborczego Partii Demokratycznej.


Aktualizacja (3.10): Jak wynika z artykułu, opublikowanego w najnowszym wydaniu Gazety Polskiej, sekretarz programowy telewizji TVN Milan Subotić (zajmujący się m.in. programami publicystycznymi, w tym "Teraz My"), był współpracownikiem WSI, a wcześniej wojskowych służb specjalnych PRL. Oficerem prowadzącym Subotić’a był Konstanty Malejczyk, który jest obecnie doradcą Samoobrony.
Powinienem w zasadzie zmienić tytuł notki na "Teraz My z WSI". A jak się fajnie skanduje: "Te-raz my, z wu-es-i". To tak na sobotę.. ;)


Tagi: polityka; dziennikarstwo